Με αφορμή μία φωτογραφία, 11 Ιουνίου 2012

Το φετινό ARVO είχε 16.000 σύνεδρους. Μαζί κι εμείς, για μια ακόμη φορά. Εφτά-οκτώ άτομα με τη δουλειά ενός χρόνου και την επιθυμία να είμαστε εκεί, δυναμικά παρόντες στο πιο ενδιαφέρον επιστημονικό συνέδριο του αντικειμένου μας. Μέχρι εδώ καλά. Καμία πρωτοτυπία. Έχουμε ξαναπάει αμέτρητες φορές...

Πριν λίγες μέρες διαπιστώσαμε έκπληκτοι ότι η ιστοσελίδα του ARVO στο facebook (http://www.facebook.com/#!/ARVOinfo) επέλεξε τη δική μας φωτογραφία για το πρωτοσέλιδό του!
Πρόκειται βέβαια για επιλογή με αισθητικά και όχι επιστημονικά κριτήρια και ως τέτοια θα την σχολιάσω.

Τι κάνει λοιπόν μια ομάδα ανθρώπων από μια χώρα στα πρόθυρα της χρεωκοπίας (η φωτογραφία έχει παρθεί 1-2 μέρες μετά την ανακοίνωση της αδιέξοδης εκλογικής διαδικασίας της 6ης Μαΐου) να έχει το πιο φωτεινό, το πιο αισιόδοξο χαμόγελο μεταξύ 16.000 συνέδρων (!!);
Το θυμάμαι πολύ ξεκάθαρα το συναίσθημα των ημερών. Είναι εξάλλου πολύ πρόσφατο:
Μέσα στην συλλογική εθνική παράνοια, είναι αφάνταστα αισιόδοξο να διαπιστώνεις από τη συναναστροφή σου με τον υπόλοιπο κόσμο (τον πραγματικό κόσμο, όχι αυτό της απομόνωσης και της φαντασίωσης) ότι οι προσωπικές σου επιλογές, αυτές που σχετίζονται με τη δουλειά σου, τους συνεργάτες σου, τον κόσμο που σε περιβάλλει και με τον οποίο αλληλεπιδράς πραγματικά, είναι στη σωστή κατεύθυνση. Σε κάνει αισιόδοξο η επιβεβαίωση ότι πολλές από τις αυτονόητες επιταγές της πραγματικότητας, για τις οποίες επιδεικνύουμε συλλογικό στρουθοκαμηλισμό, έχουν ενταχθεί στην ατζέντα σου εδώ και χρόνια: εξωστρέφεια, παραγωγή έργου με πραγματικούς και όχι με δάνειους πόρους, ρεαλισμός, σύγκριση των δυνατοτήτων σου με τους πραγματικούς ανταγωνιστές σου, αναζήτηση του νέου και καινοτόμου και όχι επένδυση στο "μεταπρατικό εμπόριο" (της επιστήμης στην περίπτωσή μας) ...
Είχαμε λοιπόν όλοι μας τη βεβαιότητα ότι είμαστε στο σωστό δρόμο. A group of (not all so) young men and women with great expectations. Εξ ου και η φωτεινή φωτογραφία.

Πόσο αντέχουν τα νησιά; Πόσο απόλυτα ισχύει ο νόμος της εντροπίας για τις ανθρώπινες δραστηριότητες;

Θα δείξει...

κείμενο: Μιλτιάδης Τσιλιμπάρης